Fic Harry หมดทั้งใจให้นายคนเดียว [เดรโกxแฮร์รี่]

ข้อมูลเบื้องต้น

อยู่ว่างๆไม่มีไรทำเลยแต่ง

พอดีเหอแฮร์รี่มากๆช่วงนี้

อ่านให้สนุกนะ.........

เนื้อเรื่อง

“แฮร์รี่ รอน ตื่น เรากำลังจะเข้าเรียนวิชาของศ.มักกอลนากัลสาย”เสียงแสบแก้วหุของเฮอร์ไมโอนี่ดังก้องปลุกให้เด็กชายที่หลับไหลอยู่ในภวังค์ให้ตื่นขึ้น

จากการกระทำนั้นทำให้คนที่ทนไม่ได้ต่อเสียงรบกวนอย่างแฮร์รี่ตื่นโดยเร็ว แต่ยังมีอีกคนที่เฮอร์ไมโอนี่สงสัยว่าแก้วหูคงมีเครื่องป้องกันจากเสียงรบกวนได้ดีอย่างรอน

”รอน เราต้องเข้าเรียน แล้วนี่ก็สายแล้วด้วย”เฮอร์ไมโอนี่พูดพลางเดินเข้าไปเขย่าตัวให้ตื่น

”แปปน่า”แต่คนอย่างรอนไม่สะทกสะท้านต่อแรงกระชากเพียงน้อยนิด

”รอน วีลลีย์ เรากำลังจะเข้าเรียนสาย!!”คราวนี้คนที่เหลืออดตะโกนเสียงดัง พร้อมกระชากแรงขึ้นกว่าเดิม แต่กลับพลาดท่าเมื่อคนที่นอนอยู่กลับไม่ออกแรงยื้อเป็นผลให้ทั้งสองล้มไปกองกับพื้นในสภาพที่เกือบจะจูบกัน

”พวกเธอ..เอ่อ...ฉันขอโทษนะ ฉันไปรอพวกเธอที่ห้องนั่งเล่นล่ะกัน”คนที่เพิ่งเข้ามาอย่างแฮร์รี่ ที่ไม่รู้เรื่องอะไร สภาพของสองคนนั้นทำให้คิดไปไกลโดยไม่สามารถยื้อความิดอะไรอื่นไปได้ แต่คนที่เสียหายอย่างเฮอร์ไมโอนี่ไม่ยอมให้เพื่อนคืดแบบนั้นหรอก

”ไม่..แฮร์รี่ไม่ใช่แบบนั้น มันเป็นแค่อุบัติเหตุ ไม่มีอะไรจริงๆ”เฮอร์ไมโอนี่พยายามอธิบายให้แฮร์รี่เข้าใจ แต่เหมือนจะไม่อาจเปลี่ยนความคิดแฮร์รี่ได้ แฮร์รี่คิดว่าเฮอร์ไมโอนี่คงอายเลยไม่กล้าบอก เมื่อเห็นสีหน้าไม่เชื่อของแฮร์รี่ เฮอร์ไมโอนี่ก็หันหน้าไปหารอนให้ช่วยพูดให้แฮร์รี่เข้าใจ

”อะ..อ๋อ..เออ มันไม่ใช่แบบที่นายคิด แฮร์รี่ ฉันกับยัยหัวฟูนี่..”

”รอน!!”

”โอเคๆ เรื่องเมื่อกี้มันเป็นแค่อุบัติเหตุ เข้าใจนะแฮร์รี่ ฉันไปอาบน้ำก่อน”รอนพูดจบ ก็ก้าวเข้าห้องน้ำเพื่ออาบน้ำไปเรียนทันที ทิ้งให้คนเบื้องหลังคิดไปมากับเหตุการณ์เมื่อกี้

”เราไปรอเขาที่ห้องนั่งเล่นดีกว่า”เฮอร์ไมโอนี่พูดไม่รอให้แฮร์รี่เถียง เดินลงข้างล่างอย่างรวดเร็ว ไม่รอให้แฮร์รี่เห็นว่าใบหน้าใสขึ้นสีเรียบร้อยแล้ว

---พักเที่ยง---

หลังจากเรียนคาบสุดท้ายของภาคเช้าเสร็จแล้ว ทั้งสามก็เดินไปทางที่จะไปทานอาหารกลางวัน ทั้งสามคุยกันไปเรื่อยๆแต่ต้องหยุดเมื่อ โอลิเวอร์ วูด กัปตันทีมควิดดิชของบ้านกริฟฟินดอร์เรียกแฮร์รี่เพื่อคุยกันถึงโปรแกรมการซ้อมแต่ละวัน

”พวกนายไปกินกันก่อนนะ เดี๋ยวฉันตามไป”แฮร์รี่พูดกับรอนและเฮอร์ไมโอนี่เสร็จก็หันหลังเดินตามกัปตันทีมไป

---สนามซ้อม ควิดดิช---

”เอาล่ะ อยู่กันครบแล้วใช่ไหม เรามาพูดถึง@#!#$##@$@!@@#%^$&%^%$#$^%##@@#!@$#@”กัปตันของทีมพูดไปเรื่อยๆพร้อมกับอธิบายหน้าที่และแผนที่จะเล่นของแต่ละคนอย่างละเอียด นับว่าเขาเป็นกัปตันทีมที่ดีและรอบคอบที่สุดของฮอกวอตส์เลยก็ว่าได้

”ส่วนหน้าที่ของนาย แฮร์รี่ ทำยังไงก็ได้ให้จับลูกสนิชได้ก็พอ เข้าใจนะ”พูดพลางมองหน้าสมาชิกในทีม แล้วก็ได้รับการพยักหน้าเป็นอันว่าเข้าใจจากทุกคน ถึงตอนนี้ได้แยกย้ายกันไปแล้ว

”แฮร์รี่ เดี๋ยวฉันไปส่ง”โอลิเวอร์พูดพลางมองหน้าแฮร์รี่ แต่แฮร์รี่เองก็เกรงใจเลยปฏิเสธไป

”ไม่เป็นไรครับ ผมเดินไปเองได้”พูดจบแฮร์รี่ก็ระบายยิ้มให้โอลิเวอร์เป็นเชิงขอบคุณ

”ไม่เป็นไร ฉันก็เดินไปทางเดียวกันกับนายนั่นแหละ”ว่าจบโอลิเวอร์ก็จับแขนแฮร์รี่ให้เดินตาม ซึ่งทั้งหมดทุกการกระทำอยู่ในสายตาคู่หนึ่งมาโดยตลอด

”จะเลิกกับฉันแล้วก็หาคนใหม่เหรอพอตเตอร์ หึหึ อย่าคิดว่าฉันจะยอม”เสียงพึมพำแว่วมาตามสายลม ถูกพัดพาไปไม่เข้าหูแฮร์รี่ แต่กลับส่งผลทางความรู้สึก แฮร์รี่รู้สึกร้อนๆหนาวๆอย่างบอกไม่ถูกตลอดมื้อกลางวัน

--ห้องเรียนปรุงยา

”ไหนเธอพวกว่าจะตามพวกเราไงละ แฮร์รี่ เรารอเธอนานมากจนใกล้เวลา เราเลยขึ้นมาก่อน เธอไม่โกรธนะ”

”ถ้านายจะโกรธ นายต้องโกรธยัยเฮอร์ไมโอนี่ ฉันบอกให้รอแล้ว แต่ยัยหัวฟูนี่ที่ไม่รอ”

”รอน!!”

”อะแฮ่ม!!พวกเธอคงมีคะแนนในบ้านมากพอ จนอยากจะให้ฉันทำให้มันน้อยลงใช่ไหมคุณเกรนเจอร์ คุณวีลลีย์และก็หัวโจก คุณพอตเตอร์”เซเวอรรัส สเนป อาจารย์สอนวิชาปรุงยาในฮอกวอตส์เอ่ยเสียงเข้มอย่างดุๆ สายตาที่ส่งมาแต่ละทีทำเอาเสียวสันหลัง

”พอตเตอร์ นายคงไม่มีสมาธิแน่หากยังนั่งในที่ที่มีเสียงรบกวนอยู่อย่างนี้ เอาล่ะ ไปนั่งข้างโต๊ะฉัน ตรงนั้น”สเนปว่าจบเก้าอี้ที่เคยตั้งอยู่ที่ข้างรอนก็พุ่งตรงไปตั้งที่ข้างโต๊ะสเนปด้วยอำนาจของไม้กายสิทธิ์ แฮร์รี่จำต้องเดินไปนั่งที่ข้างโต๊ะของสเนป ที่ที่ไม่มีใครอยากเข้าใกล้ เพราะเป็นที่ที่สเนปคอยจับผิดได้มากที่สุด

“เอาล่ะ ต่อไปเรามาเรียน..ตู๊ม!!”ไม่ทันที่สเนปจะพูดจบ เสียงระเบิดก็ดังขึ้นในส่วนใดส่วนหนึ่งของห้องเรียนปรุงยา และที่มาของเสียงนั่นดันเป็นที่ของ เดรโก มัลฟอย คนที่แฮร์รี่ไม่อยากเห็นหน้ามากที่สุด

”เป็นอะไร มัลฟอย”สเนปถามเสียงเข้ม

”เปล่าครับ ศาสตราจารย์”เสียงทุ้มเข้มตอบกลับมา แต่สายตากลับมองไปที่ใบหน้าหวานไม่ลดละ จนคนถูกมองต้องหลบตา

”ถ้าไม่มีอะไร งั้นเรามาเรียนกันต่อ เมื่อกี้ฉันพูดถึง !@$$@#%^#%#@#$E%$@#!##@%$^%$&^%#$@!@#@%##@$#@#@#65745&^%$^6745*%%$%^#^4%4”สเนปสอนไปเรื่อยๆ พลางลอบมองใบหน้าหวานที่ข้างโต๊ะตัวเองเป็นระยะๆซึ่งการกระทำนั้นส่งผลให้พิษรักแรงหึงในตัวของมัลฟอยลุกโชนอย่างยากที่จะห้าม

”เอาล่ะ วันนี้พอแค่นี้ และการบ้านสองม้วนไม่ขาดไม่เกิน อ้อ แล้วอย่าอวดรู้ทำมาเกินอีกล่ะ”สเนปกล่าวจบและหันมาแขวะเฮอร์ไมโอนี่อย่างไม่ต้องสงสัย นักเรียนทุกคนต่างทยอยออกนอกห้อง แฮร์รี่ เฮอร์ไมโอนี่ และรอน ออกจากห้องเป็นคนสุดท้าย ทั้งสามเดินไปทางระเบียง และรอนก็เริ่มพูดคุย

”แฮร์รี่ ฉันรู้ว่านายต้องอึดอัดมากใช่มั๊ยที่ต้องไปนั่งข้างโต๊ะของสเนปน่ะ เป็นฉันนะ ฉันเกร็งจนทำอะไรไม่ถูกเลยแหละ”รอนพูด พลางทำหน้าสยองเหมือนจะตายหากต้องตกอยู่ในเหตุการณ์นั้น

”ก็แค่คนปอดแหกแหละ แฮร์รี่”เฮอร์ไมโอนี่ที่ฟังอยู่ อดแขวะไม่ได้

”อะไรยัยหัวฟู ฉันไม่ได้ปอดแหก”รอนเถียง

”งั้นก็ขี้คลาด”ว่าจบเฮอร์ไมโอนี่ก็วิ่งไปก่อนที่จะโดนรอนเอาคืน

”ยัยหัวฟู อย่าหนีนะ ยัยหัวฟูหยุด”และก็เป็นไปตามคาด รอนวิ่งตามไปเอาคืนเฮอร์ไมโอนี่ทันที ทิ้งแฮร์รี่ที่จมอยู่กับความคิดของตนเองตั้งแต่ออกจากห้องเรียนปรุงยาแล้ว ดังนั้น ที่รอนและเฮอร์ไมโอนี่พูดมาทั้งหมดไม่ได้เข้าหูแฮร์รี่เลยสักนิด

--พลั๊ก--

”ขอโทษ แฮร์รี่ ฉันรีบไปหน่อยน่ะ”เนวิล ลองบัตท่อม เพื่อนร่วมบ้านของแฮร์รี่เอ่ยขอโทษเมื่อเห็นข้าวของของแฮร์รี่กระจัดกระจายตามพื้นเพราะความซุ่มซ่ามของเขา

”ไม่เป็นไร เนวิล ฉันเดินเหม่อเองแหละ”ว่าแล้วก็ก้มลงเก็บของที่พื้นโดยเร็ว

”ม่ะ เดี๋ยวฉันช่วย”เนวิลอาสาและก้มลงช่วยเก็บของโดยไม่รอคำอนุญาตจากแฮร์รี่ ทั้งสองช่วยกันเก็บของอย่างรวดเร็วจนทำให้หน้าผากโขกกันอย่างแรง

”โอ๊ย!!”

”โอ๊ย!!”ทั้งสองร้องออกมาพร้อมกัน โดนกระแทกขนาดนี้ ไม่เจ็บให้มันรู้ไป

”เจ็บชะมัด”เนวิลว่า

”ฉันก็คิดว่างั้น”ซึ่งแฮร์รี่ก็เห็นด้วย ทั้งสองมองหน้ากันก่อนที่จะหัวเราะออกมาพร้อมกัน ทั้งคู่ช่วยกันเก็บของจนเสร็จ และเนวิลก็บอกลาก่อนจะเดินไปที่ห้องพืชศาสตร์

”’งั้นเจอกันที่บ้านกริฟฟินดอร์นะ ฉันไปล่ะ”

”อือ..บาย”ว่าจบแฮร์รี่ก็เดินไปตามทางกลับหอ ใกล้จะค่ำแล้วด้วย ต้องรีบๆหน่อย แฮร์รี่สรุปกับตัวเอง

ขาเรียวก้าวกำลังจะขึ้นบันได แต่กลับมีมือลึกลับกระชากแขนบางเข้าหาตัวและลากมาตามทางจนถึงทางเข้าบ้าน สลิธีลิน คนที่ตกอยู่ภายใต้ฝ่ามือแข็งแกร่งเริ่มดิ้นเมื่อรูปว่าเจ้าของมือลึกลับคนนั้นเป็นใคร และก็เป็นคนเดียวกับคนที่หักหลังเขา

”พอตเตอร์เราต้องคุยกันให้รู้เรื่อง เดี๋ยวนี้”เสียงเข้มเอ่ยขึ้นก่อนที่แขนเรียวจะหลุดออกจากฝ่ามือแกร่ง

”ฉันไม่มีอะไรจะคุยกับนาย มัลฟอย ปล่อยฉัน!!”แฮร์รี่พยายามจะสะบัดข้อมือให้พ้นจากพันธนาการแต่ก็ไม่เป็นผล

”มีสิ นายต้องฟังฉันอธิบาย...”

”ไม่มีเหตุผลอะไรที่ฉันต้องเสียเวลาฟังคำแก้ตัวของนาย!!”ไม่ทันที่มัลฟอยจะพูดจบ แฮร์รี่ก็พูดแทรกขึ้นมา และพยายามแกะมือที่เกาะกุมที่แขนออก

”อ๋อ..ที่ไม่มีเวลาเพราะเวลาทั้งหมดของนายคงเสียไปกับการ ยั่ว พ่อมดทั้งฮอกวอตส์สินะ แฮร์รี่!!”มัลฟอยพูดลอดไรฟัน เหมือนกับการข่มความรู้สึก ฝ่ามือแกร่งที่กุมแขนร่างบางอยู่เริ่มบีบแน่นขึ้น จนความเจ็บแล่นเข้าสู่ความรู้สึก สรรพนามที่เรียกขานทำให้แฮร์รี่รู้ว่ากำลังจะคนตรงหน้ากำลังโกรธจัด

”ฉันจะทำอะไร มันก็ไม่เกี่ยวกับนาย!!”ถึงแม้จะเจ็บ แม้จะหวาดกลัว แต่ร่างบางก็ไม่ยอมอ่อนข้อ ไม่ยอมแสดงความเจ็บปวดให้เห็น ข้อมือเรียวพยายามสะบัดให้พ้นจากฝ่ามือคนร่างสูง แต่ผลก็ไม่ต่างจากเดิม

เมื่อโทสะเข้าครอบงำ ความอดทนถึงขีดสุด ฝ่ามือแกร่งละออกจากข้อมือบาง ร่างสูงบดเบียดร่างกำยำเข้าหา ขาเรียวเริ่มก้าวถอยหลังนัยน์ตาสีเขียวน้ำทะเลส่อแววหวาดกลัวแต่แค่แวบเดียวเท่านั้นและแน่นอนว่าคนตรงหน้าไม่ทันเห็น

”กลัวเหรอพอตเตอร์ ไม่เก่งแล้วรึไง”มัลฟอยพูดเยาะๆ ดวงตาสีซีดทอดมองคนตรงหน้าด้วยความรู้สึกหลากหลาย รัก จนหมดใจ โกรธ แทบให้อภัยไม่ได้เมื่อให้ความสำคัญต่อสิ่งอื่นมากกว่า หึง ที่คนตรงหน้าเป็นที่สนใจของใครหลายคน หวง จนไม่อยากให้ใครมองด้วยซ้ำ

เมื่อเห็นว่าร่างบางสงบแล้ว มัลฟอยกดร่างบางให้นั่งลงและตัวเองก็นั่งลงตรงกันข้ามกัน แฮร์รี่หันมองหน้ามัลฟอยนิดหน่อยแล้วเบือนหน้าหนี

”จะฟังฉันได้รึยัง”มัลฟอยพูดพลางเชยคางใบหน้าหวานให้หันมา

”...........................สิ”แฮร์รี่ตอบ แต่เหมือนพึมพำกับตนเองมากกว่า

”นายว่าไงนะ”มัลฟอยถามอีกครั้ง ทั้งๆที่รู้ว่าคนตรงหน้ายอมแล้ว

”ก็พูดมาสิ!!”คราวนี้ร่างบางตวาด คนบ้า ยอมให้ขนาดนี้แล้ว ไม่เข้าใจอีกหรือไง

”พูดกับฉันดีดีหน่อยไม่ได้รึไง พอตเตอร์ ทีกับคนอื่นมีมารยาทจังนะ”มัลฟอยเอ่ยประชดอย่างอดไม่ได้ ใครตายเถอะ นายเอาความเป็นตัวเองของฉันไป

”นายมีอะไรจะ.....อื้ม”ด้วยความที่หมั่นไส้หรือด้วยอะไรก็แล้วแต่ เหมือนมัลฟอยจะอดไม่ได้ที่จะประกบปากตัวเองลงที่ริมฝีปากอิ่มของคนตรงหน้าอย่างอดใจไม่อยู่ เป็นเพราะว่าตกใจหรืออะไรไม่รู้ที่ร่างบางไม่ขัดขืน คนตัวสูงเลยรุกล้ำเข้ามาขโมยความหวานได้อย่างง่ายดาย ผ่านไปหลายนาที ริมฝีปากหนายังไม่ยอมผละออกจากขนมหวานแสนอร่อยนั่น

จากที่นั่งอยู่แฮร์รี่รู้สึกเหมือนถูกดันให้นอนลง ร่างกำยำบดเบียดลงมา ริมฝีปากยังไม่ผละออก แต่กลับไล้วน ไซร้ซอกคออย่างหิวกระหาย

สติเหมือนจะกลับร่าง มือเรียวที่มีอิสระในตอนนี้ เริ่มผลักไสคนข้างบนที่เอาแต่สูดดมความหอมหวานจากร่างข้างใต้ ร่างสูงที่เริ่มมีอารมณ์ความต้องการรำคาญนิดหน่อยกับการกระทำนั่น ฝ่ามือแกร่งรวบข้อมือบางทั้งสองไว้เหนือหัว แฮร์รี่ไม่เหลือตัวช่วยแล้ว เมื่อไม่มีแขนเอาขาแทนแล้วกัน เมื่อสรุปกับตัวเองได้ดังนั้น แฮร์รี่เริ่มดิ้น เพื่อให้หลุดพ้นจากพันธนาการ คนตัวสูงเมื่อมีอารมณ์ ให้ช้างมาฉุดมันก็หยุดไม่อยู่

”พอตเตอร์ นายหวานมาก”มัลฟอยกระซิบข้างหู ทำเอาร่างบางสะท้าน ให้ตายเหอะ ตอนแรกแค่จะแกล้งให้ตกใจเล่น แต่นายไม่ยอมผลักฉันเองนิ แถมยังโอนอ่อนให้อีกต่างหาก ให้หยุดมันก็ไม่ไหวแล้วนะ

”หยุดนะ มัลฟอย”แฮร์รี่ขืนตัวเมื่อรู้สึกถึงกระดุมเสื้อที่ถูกปลดออก

”พอตเตอร์...อืม..”มัลฟอยนอกจากจะไม่ได้ยินเสียงอะไรแล้ว อารมณ์ความต้องการยังมีมากขึ้นอีกต่างหาก ให้ตายเหอะ ถ้าฉันทำอะไรไปมันก็เพราะนายนั้นแหละพอตเตอร์

”มัลฟอย..หยุด..อื้ม..”เสื้อนอกถูกโยนไปข้างเตียง ฝ่ามือแกร่งอีกข้างทำหน้าที่ไล้ไปตามสัดส่วนของร่างข้างใต้ชวนให้สยิว ริมฝีปากหนาก้มลงประกบหาความหวานอีกครั้ง แต่ครั้งนี้กลับได้ความเจ็บแทน

”โอ๊ย!!นายกัดลิ้นฉันทำไม พอตเตอร์”เมื่อคนร่างสูงเผลอปล่อยให้ร่างบางเป็นอิสระ แฮร์รี่ก็รีบลุกขึ้นมาเก็บเสื้อนอกที่ถูกโยนลงพื้นขึ้นมาใส่อย่างรวดเร็ว มัลฟอยมองภาพนั้นแล้วถอนหายใจ

”จะไปไหน พอตเตอร์”มือแกร่งจับข้อมือบางไว้แล้วถาม เมื่อเห็นว่าร่างบางวิ่งไปที่ประตูทั้งที่ยังไม่ได้พูดอะไรกันเลย

”ก็นายไม่มีอะไรจะพูดแล้ว ฉันจะกลับ ปล่อย!!”ร่างบางพูดรัวและเร็ว เสื้อผ้ายังไม่เรียบร้อยดี ขืนอยู่นานกว่านี้คงไม่ปลอดภัย

”ฉันยังไม่ได้พูดอะไรสักคำ”มัลฟอยพูดแล้วลากแฮร์รี่มานั่งที่เดิม ข่มอารมณ์ไว้ไม่ให้มือไวอีก (ยากแฮะ)

”ปล่อยมือได้แล้วน่า”แฮร์รี่พูดพลางสะบัดมือออก

”โอเค ถ้านายนั่งฟังฉํนพูดดีดี”มัลฟอยว่า

”นายพูดดีดีกับเขาเป็นด้วยเหรอ”แฮร์รี่ประชดเข้าให้ ใบหน้าขาวซีดจะก้มลงมาอีกครั้ง

”โอเคๆ นั่งฟังนายพูดดีดี”มือบางดันใบหน้าคมออก แล้วนั่งนิ่ง

“สิ่งที่นายเห็นเมื่อสองวันก่อน มันไม่มีอะไรเลยนะ แค่อุบัติเหตุ”มัลฟอยพูดโดยมองหน้าแฮร์รี่ไปด้วยเพราะยืนยันในแววตาว่าไม่ได้โกหก

”ฉันกำลังจะไปหานายที่ทะเลสาบ เพราะฉันรู้ว่านายคงจะอยู่ที่นั่น แต่ระหว่างทางแพนซี่ก็เข้ามาขอคุยด้วย”เมื่อพูดถึงตอนนี้ แฮร์รี่ก็เบือนหน้าหนี จนมือแกร่งต้องจับใบหน้าหวานให้หันมาสบตาอีกครั้ง

”มองตาฉันไว้แล้วนายจะรู้ว่าฉันไม่ได้โกหก”มัลฟอยพูดอย่างจริงจัง เมื่อมั่นใจแล้วว่าใบหน้าหวานไม่หันหนีอีก มือแกร่งเลยละออกมา

”เธอพาฉันมาที่ทะเลสาบ ตอนแรกฉันกลัวว่านายจะเห็นแล้วเข้าใจผิด ฉันเลยเลี่ยงบอกว่าจะไปคุยที่อื่น แต่เธอก็ไม่ยอม โชคดีที่นายยังไม่ได้ไปถึงที่นั่น”

”…ไม่ได้ทำอะไรผิด ทำไมต้องกลัวด้วย”แฮร์รี่พูดอย่างไม่เข้าใจ

”ก็เพราะนายไม่ยอมฟังอะไรไงล่ะ คิดเองเออเอง แถมยังไม่ยอมฟังฉัน ฉันเลยคิดว่านายจะไม่เห็นจะดีที่สุด”เมื่อรู้เหตุผลแฮร์รี่ก็เงียบ

”ตอนแรกเธอก็พูดดีดี แต่ตอนหลัง เธอกลับพูดใส่ร้ายนายและเธอรู้ความสัมพันธ์ของเรา เธอไม่ยอมให้ฉํนคบกับนายต่อ โดยขู่ว่าจะบอกพ่อฉันเรื่องนี้ ฉันไม่อยากจะเสียนายก็เลยถามเธอว่า เธอต้องการอะไร…”

”แล้วเธอก็บอกว่าอยากจูบนายงั้นสิ!!”แฮร์รี่พูดแทรกขึ้นมา

”ก็ทำนองนั้น”เมื่อพูดจบ แฮร์รี่ก็ลุกขึ้นกระชากคอเสื้อมัลฟอยขึ้นมา แล้วเขย่าปลายเท้าขึ้นประกบปากร่างสูงอย่างรวดเร็ว คนตัวสูงตกใจอยู่ครู่หนึ่งก็จูบตอบ หลายนาทีผ่านไป เมื่อร่างบางเริ่มขาดอากาศหายใจจึงผละออก

”ถ้าคราวหลัง เธอขู่นายอีก นายก็ยอมจูบเธออีกงั้นสิ”แฮร์รี่ถาม แต่คล้ายจะประชดมากกว่า

”ก็....”

”ก็อะไร..เดรโก”ไม่รอให้พูดจบ แฮร์รี่ก็แทรกขึ้นมา โอ๊ย ดุจริงโว้ย!! แถมสรรพนามก็เปลี่ยนไปอีก เป็นอะไรไปเนี่ย มัลฟอยนึกในใจ

”พอตเตอร์...ฉันขอโทษ..ฉันแค่ไม่อยากเสียนายไป ฉันนึกว่ายอมจูบแล้วหมดเรื่อง แต่นายก็มาเห็นก่อน แล้วยังขอเลิกกับฉันอีก”มัลฟอยพูดพลางนึกถึงเหตุการณ์เมื่อสองวันก่อน

”ก็จบจริงๆไง นายจูบเธอแล้วเรื่องของเราก็จบจริงๆ ไม่ดีรึไง”แฮร์รี่พูดขึ้นมาอย่างอดไม่ได้

”ไม่จบหรอกพอตเตอร์ เรี่องของเราไม่มีวันจบฉันไม่ยอมหรอก”มัลฟอยพูดจบก็ก้มลงกอดแฮร์รี่ไว้ กลัวว่าร่างตรงหน้าจะหายไป

”ปล่อยได้แล้ว จะกลับหอ”เมื่อเห็นว่ามัลฟอยกอดนานเกินไป และมันก็ดึกแล้วด้วยแฮร์รี่ก็ผลักร่างกำยำออก

”ฉันนึกว่านายจะนอนที่นี่ซะอีก”มัลฟอยพูดเมื่อเห็นฟ้าด้านนอกเริ่มมืด จะกลับได้ยังไง เดี๋ยวก็โดนทำโทษ โทษฐานที่ออกมาเดินข้างนอกในยามวิกาลอีกหรอก

”อย่าคิดว่าฉันจะยอมให้นายเดินออกไปข้างนอกทั้งๆที่มันมืดแบบนี้”มัลฟอยพูดสีหน้าจริงจัง มองเข้าไปในตาของแฮร์รี่ แต่เหมือนคนตรงหน้าจะดื้อ

”ไม่เอา เดี๋ยวมีคนสงสัย”แฮร์รี่พูดและเตรียมจะเดินออกไป แต่มือแกร่งไวกว่า คว้าเอวบางเข้าหา แล้วกอดให้นั่งตัก เกยคางที่ไหล่บาง

”ปล่อยนะ มัลฟอย”แฮร์รี่เริ่มดิ้น

”ฉันนึกว่าเราคุยกันรู้เรื่องแล้วซะอีก”มัลฟอยพูดด้วยเสียงเจ้าเลห์ มือแกร่งที่กอดเอวอยู่เริ่มไล้ขึ้นตามเนื้อเนียนที่ใส่เสื้อผ้าไม่เรียบร้อย ริมฝีปากซุกซอกคอจากด้านหลัง มือบางเริ่มปัดป่าย เอามือแกร่งออกจากตัว เมื่อมือแกร่งเริ่มไล้ไปปลดกระดุมเสื้อ

”โอเคๆ มัลฟอย นอนนี่ก็นอนนี่”แฮร์รี่พูดอย่างยอมแพ้ ให้ตายเหอะ!! ไม่อยากอยู่ในสภาพนี้นานๆเลยให้ตาย

“งั้นนายก็ไปอาบน้ำนะ หรือว่าอยากให้ฉันไปด้วย”มัลฟอยว่าด้วยสายตากรุ้มกริ่ม แต่แฮร์รี่ก็วิ่งหนีเข้าห้องน้ำไปเรียบร้อยแล้ว เลยหมดหวัง

หลายนาทีผ่านไป บนเตียงขนาดใหญ่ มือแกร่งกอดเอวร่างบางไว้ แต่คนร่างบางนอนหันหลังให้ ทำให้ร่างสูงเหมือนจะไม่พอใจหน่อยๆ

”แฮร์รี่..หลับยัง??”มัลฟอยถามเสียงกระซิบ

”ยัง..”แฮร์รี่ที่ลืมตาอยู่ในความมืด ตอบกลับมา

”งั้น หันหน้ามาหน่อยสิ”มัลฟอยกระซิบและหันร่างบางเข้าหาตัว

”จูบได้ไหม??”มัลฟอยถามเสียงแผ่ว ก้มมองใบหน้าหวานที่ก้มลงซุกหน้ากับอกแกร่งไม่ยอมเงยหน้า มือแกร่งเชยคางเรียวให้เงยหน้าขึ้น แววตาลึกซึ้งที่ส่งผ่านทำให้คนสบตาใจเต้นอย่างหนัก

”ได้ไหม”มัลฟอยถามอีกครั้งเหมือนต้องการฟังคำอนุญาตจากร่างบาง

”ถ้าบอกว่าไม่ให้จะยอมไหมล่ะ”แฮร์รี่บ่นอุบอึบ เสียงไม่ดังนัก แต่เมื่ออยู่กันสองคน ทำให้มัลฟอยได้ยินชัดเจน ริมฝีปากยกยิ้มอย่างพอใจ ดวงหน้าซีดโน้มเข้าหาของหวานแสนอร่อย ถึงแม้จะถูกต่อต้านบ้างในตอนแรก แต่เมื่อหายตกใจความหอมหวานและความเร่าร้อนที่เกิดขึ้นแทบทำให้ร่างสองร่างหลอมละลายเป็นหนึ่งเดียว!!

”อื้ม...แฮ่กๆ....พอแล้ว”เมื่อรู้ว่าเริ่มขาดอากาศหายใจ มือเรียวด้นร่างกำยำที่เครื่องกำลังร้อนออก ทำให้ร่างสูงหัวเสียเล็กน้อย จนป่านนี้แล้ว ยังได้แค่กอดๆจูบๆ แล้วต้องทนลูบๆคลำๆแบบนี้ไปถึงเมื่อไรว่ะ ให้ตายเหอะ!!

”พอตเตอร์ คือว่า...ฉัน..”

”อะไร มัลฟอย..ยังไม่พออีกเหรอ”แฮร์รี่เริ่มดันตัวหนีเมื่อฟังจากน้ำเสียงแล้ว ร่างสูงต้องการมากกว่าจูบ

”ถ้าเป็นนาย แค่ไหนก็ไม่พอหรอก”มัลฟอยพูดพลางคว้าตัวแฮร์รี่เข้าซุกอกอุ่น

”แต่ฉันยังให้นายตอนนี้ไม่ได้ ฉันยังไม่พร้อมจริงๆ”แฮร์รี่พูดอย่างอ่อนใจ ใจหนึ่งก็อยากทำให้คนที่เรารักมีความสุขแต่อีกใจยังไม่พร้อมตอนนี้ มัลฟอยก็อยากจะเข้าใจแต่เมื่ออยู่ใกล้ร่างแสนหวานทีไร ก็เหมือนปรอทความอดทนจะแตกทุกที

”พอตเตอร์ ฉันก็ไม่อยากจะบังคับนายหรอกนะ รอให้นายพร้อมก่อนแล้วกัน ฉันยังไม่ชอบเอาเปรียบใครให้ตัวเองมีความสุขอยู่คนเดียว”มัลฟอยว่า ถึงแม้จะเสียดายอยู่หน่อย แต่ก็ยังดีกว่าเสียคนในอ้อมกอดนี้ไปล่ะหว้า เฮ้อ !!

”โกรธหรือเปล่า ขอโทษนะ”แฮร์รี่ว่าเสียงสั่น กลัวว่าคนตรงหน้าจะโกรธ น้ำตาเริ่มปริ่มขอบตา ซุกหน้ากับอกอุ่น

”โกรธทำไมละ หรือว่านายนอกใจฉันพอตเตอร์”มัลฟอยว่าด้วยอารมณ์ขัน

”ยังจะขำอีก อยากให้ทำอย่างนั้นรึไง”แฮร์รี่ว่าพลางทุบอกแกร่งด้วยกำปั้นเล็กๆ ด้วยความหมั่นไส้

”ลองสิแฮร์รี่ ถ้านายอยากรู้ว่านรกมันเป็นยังไง”มัลฟอยว่า เรียกด้วยชื่อจริงด้วยแววตาจริงจัง

”น่ากลัวแฮะ”ว่าแล้วก็หัวเราะกลบความเสียวสันหลัง โหดจริง!!

”อ้อ อีกอย่าง ฉันอยากให้นายเรียกฉันว่า เดร์ หรือ เดรโก แต่ไม่อยากให้เรียกว่ามัลฟอย มันดูห่างเหิน แล้วต่อไปฉันจะเรียกนายว่าแฮร์รี่ โอเค้!!”มัลฟอยพูดคล้ายนึกขึ้นได้

”จะดีเหรอ”

”ดีสิ หรือว่านายไม่อยากสนิทกับฉันฮะ แฮร์รี่!”มัลฟอยเอ่ย พร้อมทำหน้าโหดไปด้วย

”ไม่ได้หมายความว่างั้นสักหน่อย งั้นเรียก เดร์ก็แล้วกัน”

”ดีมาก งั้นนอนดีกว่า ดึกแล้ว”มัลฟอยว่าพลางกอดแฮร์รี่ไว้แน่น สูดดมกลิ่นหอมให้ชื่นใจก่อนนอน โน้มหน้าลงฝังสันจมูกที่หน้าผากเนียนใกล้แผลเป็น แล้วทั้งสองก็หลับไปในนิทรารมณ์

____________________

“รอน ทำไมแฮร์รี่ยังไม่กลับล่ะ นายเห็นเขาไหมรอน!!”เสียงของเฮอร์ไมโอนี่ทำให้รอนต้องเอามือปิดหู

”รอน ไม่ได้ยินที่ฉันถามเหรอ นายเห็นเค้าไหม”เฮอร์ไมโอนี่ถามอีกครั้ง เมื่อเห็นว่ารอนไม่สนใจที่จะฟังเธอสักนิด

”ฉันไม่รู้เฮอร์ไมโอนี่ ฉันไม่รู้! ถ้าเธออยากรู้ล่ะก็คราวหลังเธอก็ตัวติดกับแฮร์รี่ซะสิ เธอจะได้รู้ทุกความเคลื่อนไหวของแฮร์รี่น่ะ!!”รอนพูดอย่างหัวเสีย พลั้งปากเผลอตวาดเฮอร์ไมโอนี่ไป เฮอร์ไมโอนี่ได้ฟังก็เงียบไป

”ขอโทษ ฉันไม่น่าถามอะไรโง่ๆเลย”เฮอร์ไมโอนี่พูดเสียงแผ่ว กำลังจะเดินออกไปหอหญิง แต่ก็มีมือดีจับแขนเธอไว้

”ฉันขอโทษ ฉันแค่.....ชั่งเถอะ”รอนว่าพลางก้มหน้า มือที่จับแขนเฮอร์ไมโอนี่อยู่ก็คลายออก

”อือ....งั้นไปนอนแล้วนะ นายก็เหมือนกันล่ะ รีบนอนซะ”เฮอร์ไมโอนี่กำลังก้าวขาเรียวไปยังห้องนอน แต่โดนจับตัวให้หันหน้ากลับมา

ริมฝีปากหนาตรงเข้าประกบปากบางอย่างรวดเร็วจนไม่ได้ตั้งตัว เฮอร์ไมโอนี่ตกใจรีบผลักคนตรงหน้าออก แต่ไม่ได้ผลเลยสักนิด จนสติเริ่มกระเจิกระเจิง รอนจึงหยุดและถอนริมฝีปากออกมา

”ฉัน..ฉันไม่รู้ว่าความรู้สึกนี้เรียกว่าอะไร แต่ฉันไม่ชอบให้เธอห่วงคนอื่นมากกว่าฉัน ไม่ชอบให้เธอให้ความสำคัญกับอะไรมากกว่าฉัน มันคืออะไร เฮอร์ไมโอนี่ เธอรู้ไหม??”รอนพูดแต่คล้ายจะถามมากกว่า อ้อมแขนแข็งแรงคว้าตัวเฮอร์ไมโอนี่เข้าสู่อ้อมอกอุ่น กดหน้าเธอลงกับอกคล้ายให้ฟังเสียงหัวใจ

”ฉันก็รู้แค่ว่าฉันก็รู้สึกเหมือนนาย”คำตอบนั้นทำเอาคนฟังตาค้าง ปากคล้ายจะหุบไม่ลง เรียกเสียงหัวเราะจากเฮอร์ไมโอนี่ได้เป็นอย่างดี รอนเห็นอย่างนั้นเลยหมั่นเขี้ยว ฝังสันจมูกลงบนแก้มใสอย่างอดไม่ได้ ทั้งสองนั่งคุยกันและตกลงคบกันอย่างเป็นทางการ แล้วก็แยกย้ายกันไปนอน เมื่อตระหนักได้ว่า มันดึกแล้ว

_____________________

จบอีกเรื่อง คู่รอนกับเฮอร์ไมโอนี่คิดไม่ออก เลยได้แค่นี้นะคะ

และแฮร์รี่จิ้นกันมาทุกคู่แต่ก็ลงเอยที่ เดรโก มัลฟอย แหะๆ